Sawubona, Sawubona!

Hallo vrienden, familie, bezoekers en iedereen die deze blog leest!

Sawubona betekent hallo in Zulu, de taal die ze hier spreken in de provincie Kwazulu-Natal!




Het is alweer even geleden dat ik een update heb geschreven op mijn blog, dus dat word weer in de 'pen' kruipen! Het is nu 27 Oktober en ik zit in mijn werkplaatsje, de fan op de hoogste stand en de ruimte wordt gevuld met geluid uit de machine-kamer! Het is druk aan boord, en niet met Afrikanen die komen voor een operatie, maar met Zuid-Afrikanen, die 24 uur per dag aan het sleutelen zijn. De 6 oude generators zijn nu verwijderd en de 4 nieuwe generatoren staan nu op hun plaats. We liggen nu in het droogdok, zodat we gemakkelijk gebruik kunnen maken van de walkranen en gaten in de scheepshuid kunnen maken. Er zijn momenteel veel meer projecten gaande aan boord; de besturing voor de voortstuwings-motoren wordt vervangen, het logo en de tekst op de huid wordt vernieuwd, railingen worden vervangen, dekken geschilderd en al het werk rondom de nieuwe generatoren enzovoorts enzovoorts. Als we draaien op de nieuwe generatoren, kunnen we op een goedkopere brandstof stoken. Dit project zal zichzelf in 8 jaar terugbetalen, dus dat is wel weer een gerust-stelling!



Ikzelf ben bezig geweest met reparaties aan het speed-log. Een systeem wat de snelheid van het schip meet door het water. Dit systeem was 5 jaar geleden nieuw geinstalleerd en heeft nooit correct gewerkt. Het systeem bestaat uit een transducer onder het schip, wat de snelheid meet, een voor-versterker en een display-unit. De transducer heb ik voor controle uitgebouwd, zodat een gat ontstond in de bodem... Na controle, een hoop gezweet en gebed en veel storingzoeken kwam ik achter de fout; een installatie-fout, de mantel van de kabel maakte contact op 2 punten, wat een zogenaamde aard-lus veroorzaakt. Pfff, want zo hoefden we niet een nieuwe transducer aan te schaffen (4000 Euro).



De laatste weken ben ik veel bezig met het verwijderen van oude navigatie apparatuur van de brug. Dit is nooit verwijderd en neemt veel ruimte in beslag. De oude bekabeling is ook nooit verwijderd, dus ben ik nu met de collega's bezig deze te verwijderen. Ik denk dat we nu al 600 meter verwijderd hebben, en dit zal nog wel meer worden. Daarnaast is er nog iemand bezig de brugpanelen met de apparatuur te vernieuwen. Omdat ik nu nogal wat weet van de brug en de equipment, heb ik hem mooi kunnen helpen wat waar geplaatst kan worden en wat weg kan. Vanwege de nieuwe besturing voor de hoofd-motoren (de gashendels zeg maar) kan er veel bekabeling weg. En er word weer nieuwe bekabeling bijgeplaatst, dus er moet wat ruimte zijn. Ook heb ik de oude radar-installatie verwijderd, deze was zo verouderd, dus weg ermee. Ja, gelukkig kan ik me lekker bezig houden met de brug apparatuur, wat ik altijd al leuk vond!



Suey werkt in een weeshuis, zo'n 50 KM Noord van Durban; Verulam. Het is niet zozeer een weeshuis, maar meer een familie. Suey helpt Ruth, de vrouw die alles regelt en beheert. Zo werkt ze voornamelijk met de 4 babies in de 'Nursery' (ik denk dat dit verpleeging' betekent...). 12 uur aan een stuk zorgt ze voor deze kleintjes, verschonen, voeden, laten slapen, enz... En als ze niet daar aan het werk is, helpt ze in de huishouding. Want Ruth heeft ook nog 4 kinderen tussen 7 en 9 geadopteerd. En die moeten naar school, huiswerk, naar bed enzovoorts, dus Suey is lekker druk, en ze vind het echt leuk daar. Het weeshuis is in het buitengebied, aan een zandweggetje. Ze woont in een huisje in de tuin. Daar slapen en wonen altijd de vrijwilligers. Als ze de voordeur uitstapt, kijkt ze over de vallei!



In het weekend kan ik haar nu opzoeken, want ik heb vervoer kunnen kopen, jippie! Eerst kwam ik een Hollander tegen, die wel een auto voor me had. Een Jeep Cherokee, 4wd, inclusief tekeningen van kids op de achterbank op de stoelen en het dak, alles met schroefjes en ty-raps... Van een huismoeder, die alleen de kids naar school bracht; ja dat wat te zien... Maar na veel zoeken vond ik het; een LandRover Discovery, met alles er op en eraan om een safari en een grote rondreis te maken, precies wat we zochten. Dus we kunnen elkaar elk weekend zien en alvaast vooroefenen met kamperen en navigeren, pff, je heb hier een goede kaart nodig. Maar we zijn erg blij met deze wagen. Onder de luifel kunnen we rustig zitten, er kan genoeg bagage mee, genoeg brandstof en water. Ook zitten er 2 accu's in, een bullbar, speciale vering, een roofrack enzovoorts! Het is een echte zegen voor ons, want we wilden in Togo altijd een eigen LandRover, en nu hebben we er 1. Nu moeten we hem weer verkopen in Kaapstad, maar dat maakt niets uit. Het is maar tijdelijk, en je weet:

Mattheus 6:19-20

Vergadert u geen schatten op de aarde, waar ze de mot en de roest verderft, en waar de dieven doorgraven en stelen; Maar vergadert u schatten in den hemel, waar ze noch mot noch roest verderft, en waar de dieven niet doorgraven noch stelen;



Zo, nog 2 maanden en een beetje en dan zit het er weer op hier bij Mercy Ships. Het is dan wel tijd ook hoor. Ik begin nu toch veel meer zin te krijgen in een tijdje rust en vakantie. Maar nog even en dan beginnen we DE REIS! We hebben er al veel zin.




Veel succes daar in het koude Nederland!

Groetjes en blessings vanuit Zuid-Afrika,

Michiel

De reis en Zuid-Afrika, Durban,

Zuid-Afrika

Eindelijk Zuid-Afrika!! We zijn aangeland in Durban!! (Zie Kaart)

Zo, hier is het eerste nieuws van Michiel vanuit Zuid-Afrika! Eindelijk zijn we er, nou ja, eindelijk het was maar 17 dagen varen, en dat heb ik vaker gedaan! Maar het was echt een mooie reis, toen we uit Togo wegvoeren, zagen Suey en ik al een groepje van 5 walvissen, tussen ons en een passerend schip. Echt mooi!!!2 dagen na vertrek zijn we de evenaar gepasseerd, en daarna 3 dagen wat golfjes gehad. Daarna door naar de Kaap en toen de Kaap gerond, en vanaf toen hadden steeds de kust van Zuid-Afrika aan bakboord, hoge bergen!! En veel walvissen gezien, je scant het water en ziet plots een pluimpje water, dan weet je dat er eentje zit. Dus ik heb er wel wat gezien, maandag zagen we er eentje die met zijn staart wel 5 minuten naar ons zwaaide en ons welkom heette. Ook heb ik een orka gezien. De humpback walvissen springen uit het water, en landen op hun rug, echt mooi!! Gisteren zijn we dan binnen gevaren in Durban, een grote haven hier.

De loods kwam met de helicopter aan boord, en aangezien ik vaker helicopter operaties heb gehad, heb ik een ontlaadstok ontworpen en gemaakt, en was ik de man om de loods ‘binnen te loodsen’ vanuit de Chopper. Mooi was dat! Vanaf de kust zagen we het stadium waar het WK is gespeeld. We liggen nu op de werf, waar we eerst 10 dagen blijven voordat we droog gaan. Dan 6 weken droog, gat in de zijkant en oude generators eruit en nieuwe erin, dan weer nat tot Januari. Het gaat

druk worden, maar dat is goed!

Ik heb net Suey weggebracht naar het weeshuis. Onderweg heb ik Paul, Scott en Ben afgedropt in een hostel, die gaan naar huis (Paul is de kapper btw). Toen door naar het weeshuis, eerst door de buitenwijken van en door naar Umhlanga (Umslanga), en de weg werd steeds mooier, op den duur op een ‘dirtroad’ en daar was het weeshuis. Ze hebben daar h

onden, dus dat was gaaf! En wat kinders van 7 en 9 en 4 baby’s. Suey heeft een mooie kamer daar, ze kijkt uit over het dal, en een eigen keukentje enzo, sup

er daar! Ik zal ze missen, want we waren altijd samen hier aan boord. Maar ik hoop dat ik naar haar toe kan, en dan kan ik daar blijven voor het weekend en van alles doen met die gasten! Ik zal moeten kijken voor een vervoer middel, en ik heb wat geld daarvoor. Ik heb mijn motor verkocht, dus daar kreeg ik 700 dollar voor terug, en Suey dr vader heeft mij gesponsord met 500 dollar, dus dat is mooi. Dus eens rond

kijken voor een ‘bakkie’ (Afrikaans voor pick-up). Een auto van Mercy Ships kan ik maar voor 4 uur meenemen en niet snachts, dus ik moet op een of andere manier daar komen. En als we rond gaan reizen voordat we naar Nederland komen, hebben we ook ee

n autonodig. Ik heb zitten kijken, en als ik hier een bakkie koop, en dat weer verkoop, kost het me in totaal minder dan rond de 1500 dollar. Dus hopen dat ik snel wat vind, en dat de papierenwinkel goed gaat. Meer Nederlanders kopen hier een bakkie tijdens hun verblijf, dus daar kan ik veel over lezen op het internet, dus dat komt wel goed!

Suey haar ouders komen in Januari naar Durban, dan rijden we met hun naar Kaapstad, dat is een super mooie route. Maar voordat, gaan we 10 a 12 dagen op safari. Eerst naar de Drakensbergen, via Lesotho naar Swaziland, dan door naar Mozambique en via de kust terug naar Durban. We hebben daar veel zin in en ik denk dat we dat dan wel verdiend hebben na 1 jaar fulltime werken (minus de tijd in Florida en voor mij de week thuis, maar dat was meer geleefd worden, dan vakantie). Als we dan in Kaapstad zijn, verkopen we de auto, en komen we naar Nederland, dat zal dan begin Februari zijn, zodat we mijn verjaardag kunnen vieren in Nederland (ik wordt 30, slik….). We hebben daar veel zin in. Suey is Nederlands aan het leren en hier in kan ze mooi Afrikaans leren, dat is zo’n mooi taaltje!!

De reizen tot zover:

Tot mails en blessings vanuit Zuid-Afrika!

Electronics Class 2

Dit is het verhaal wat is geschreven over de electronica klas. Door Claire Buff, USA. Enjoy!

(je kan de vertaal button (bovenaan de pagina) gebruiken)



When Michiel Van de Visser came to Mercy Ships, he imagined he would be doing technical work that would indirectly change lives. Mercy Ships was in Togo to deliver free health care. Though important, Michiel’s position as an Electronics Technician did not directly influence the patient’s lives. Michiel was very skilled at his job and even became a Christian while serving with Mercy Ships. He loyally performed his duties working on the bridge equipment and the engine room equipment, ensuring that the ship was in tiptop shape for upcoming sail.
It never occurred to Michiel that he would have the opportunity to directly change people’s lives. “I had this thought about a year ago that I was going to come to Africa and teach. But I’m not a teacher at all. It wasn’t until I got here that I realized how that idea would materialize.” Health care may be the main purpose of Mercy Ships, but Michiel is a superb example of how Mercy Ships makes a different in people’s lives outside of the hospital—through capacity building.

Day Volunteers are local men and women who work for Mercy Ships during a field service. In Togo, Mercy Ships hired over 150 Day Volunteers to serve as translators, cooks, maintenance workers, among other things. In the Engineering Department, the day volunteers maintain the air conditioning, plumbing and other vital jobs that allow 350 volunteers to live and work on board.

Michiel was approached by a day volunteer that wanted to learn more about basic electronics. Alfred, the day volunteer, identified Michiel as a skilled worker and he wanted to learn more. Alfred saw Michiel as the right man to teach him. Michiel thought about the man’s request, and debated about how he could help him. Alfred was very curious and eager to learn. Alfred inquired about books or any other resources he could use to absorb knowledge of how to build and operate basic electronics.

Michiel prayed about the situation and realized this was the opportunity to teach that he had previously thought about! God wanted him to impart his electronics knowledge to a group of enthusiastic men who were eager to learn.

He and Alfred prayed for God to give them the wisdom, patience, and resources to follow this idea through. Alfred quickly identified four other day volunteers interested in participating in a course. Michiel researched on how to teach an electronics class. Within a very short time, Michiel found himself teaching an electronics class two nights a week to five zealous students frantically scribbling down his every word.

“I was really teaching myself to teach. If you are a teacher you’ve got to know what you’re talking about. I had a lot of on the job experience that I could offer them, but if I didn’t know something, I’d simply Google it!” Michiel said. For every hour he was in front of the class teaching, he spent at least an hour in preparation outside the classroom.

Getting materials was challenging. Michiel researched and found a good textbook online. He happened to be going Florida for a wedding so he had the books shipped to a friend’s house in Florida. Then he brought them back to Togo with him. All five of the students purchased the book. Luckily, through prayer and people willing to help, the class received all the resources they needed.

“The first three months I dedicated to theoretical teaching. I stood in front of a white board, explaining to them about basic electronic components,” said Michiel.

Oluwafemi, known simply as Femi, was one of the Michiel’s students. He was extremely excited about the new skills he has gained from the class. “I have been able to learn basic electronics. I’ve learned about soldering, and how to recognize printed circuit boards, and the various components that go into a printed circuit boards.”

Michiel felt it was very important for the class to put their theoretical knowledge to the test. They needed a practical application of what they had learned. On a personal trip home to Holland, Michiel purchased five electronic modeling kits. His brother graciously agreed to sponsor the materials. “I brought back the modeling kits, and they served as the ‘final exam’ of the course. Each student put together a different electronic device. It involved soldering and making their own Printed Circuit Boards.”

After months of learning it was time for the class to come to an end. Michiel felt these five men deserved some kind of recognition for the hard work they put into this course. “They all learned so much,” Michiel said, “I was so proud of them—They took their free-time to attend this class. They deserved something to show for their accomplishment.”

Africa Mercy Captain Tim Tretheway was happy to help Michiel honor these hard-working day volunteers. He had official Mercy Ships certificates made and the group held a certificate ceremony and informal graduation. After the ceremony, Femi felt blessed to be given the chance to learn something new. “I am grateful to God and to Michiel for giving me the opportunity to learn these skills.”

“Now these men have a skill,” Michiel reflects, “Something they can put on their resume to prove they have knowledge of electronics. I hope this expertise serves them well in the future.”

Mercy Ships seeks to put knowledge into the heads and hands of as many people in West Africa as possible. That knowledge—whether it is agriculture, mental health, dental hygiene or something else—will continue to spread long after the ship has sailed. Capacity building is a wonderful way to truly transform a group…a city…a nation. Providing aid is helpful, but it is simply a Band-Aid on a severely damaged body. If you give west Africans the knowledge to grow better crops or make better electronics, then that knowledge is a stepping-stone to building a stronger economy. Michiel invested his own time, energy, knowledge and resources in these five men. His efforts will undoubtedly continue to improve their lives many years down the road.

And he thought he wasn’t going to directly change lives…Think again.

Michiel teaching in Crew Mess.

Learning to solder

printed circuit board (PCB)

Practice makes perfect!

Soldering.

The entire class! Teacher & students in Crew Mess where they held class.

The Certificate Party/Graduation dinner

Michiel with an African shirt given to him by his students.

Graduated! Mercy Ships Electronics Class :)

De elektronica klas en Ghana

18 juli 2010 Lome, Togo

Hallo allemaal en welkom op mijn weblog!

Zoals jullie misschien al eerder hebben gelezen, geef ik les in Electro/Electronica. De klas bestaat uit 5 vrijwilligers uit Togo, Ghana en Nigeria. Op de maandag- en de woensdag avonden hebben we samen gezeten in de Crew Mess aan boord van de Africa Mercy. We zijn nu bijna aan het eind van de 'outreach' hier in Togo, dus volgende week hebben we de laatste les (21 juli). Ik zal de jongens missen en het gezellig samenzijn. Voor hun waren het goede (en soms moeizame, haha) lessen, maar voor mij was het 1 grote les. In deze blog ga ik zo een beetje schrijven over hoe het zo tot stand gekomen is, de lessen en het praktijkgedeelte; solderen. Ook schrijf ik nog over het laatste weekend in Ghana!



In februari 2010 zijn we begonnen in Togo. De eerste weken kwamen de eerste dagwerkers/vrijwilligers aan boord. Locals die ervaring op willen doen, mee willen helpen en zo wat kunnen verdienen in de vorm van een 'reisvergoeding'. Al snel waren er veel van deze jongens aan het werk in de machinekamer. Ze leren je snel kennen, want elke 'Jovo' ziet er zo anders uit. Ook je functie aan boord ontgaat ze niet. Dus al snel kwamen er wat jongens die een boek wilden hebben, of met vragen om iets te repareren. Ik had geen boeken voor het grijpen en was erg druk. Dit zette mij aan het denken; 'Zal ik les gaan geven', 'hoe doe ik dat' en 'dit wilde ik al een tijd doen'. Dus maar proberen om iets op te zetten, niets te verliezen toch?! Dus ik gevraagd aan de dagwerkers wie er interesse heeft in een cursus/lessen electro/electronica. Dus zijn we samengekomen om te vragen wat hun ongeveer in gedachte hadden. Ze wilden onderwezen worden en ze wilden een boek, die ze zelf wel wilden betalen. Maar hoe kom ik aan boeken?? Das nou toevallig, ik ging naar een trouwerij in Florida, USA, dus via Suzanne en haar ouders boeken besteld, en deze meegenomen vanuit de USA naar Togo, ik voel weer die zware tas als ik er aan denk...



Dus zo kon ik gaan beginnen aan de voorbereiding voor de lessen. En dan kom je er achter, wat zo normaal is als je lessen volgt en krijgt, zo een uitdaging het is om lessen te maken en te geven. Het materiaal; een klaslokaal, met whiteboard, TV, stoelen en tafels, en het moet ook nog een keer vrij zijn op 2 avonden en een beetje geschikte tijd. Gelukkig, gevonden; de Crew Mess, dus snel gereserveerd tot Augustus, de maandag en woensdagavond. Dan pennen, notitieboeken en whiteboardmarkers, gelukkig dat het schip dat heeft. Dan moet je een schema voor jezelf maken, wat wil je wanneer behandelen. Hoe deel je de lessen in? Internet weet veel, dus Googlen maar. Dan vind je van alles over les geven en dan vind je ook 1001 manieren om dit te doen. Maar een manier om les te geven aan 5 jongens uit Afrika, die veelal ouder zijn dan jezelf, dat staat er natuurlijk niet. Elke les toch maar weer de basis aangehouden; motiveren, leren en controleren. En voordat ik elke les begon, had ik een powerpoint presentatie gemaakt met voorbeelden en foto's, schema's enzovoort. Dat is een goede begeleiding. En het belangrijkste; je moet weten waar je over praat; en als je het niet weet, dan zoek je het op voor de volgende les.



In het begin van de lessen heb ik wel moeite gehad met alle voorbereidingen, en het nam veel tijd in beslag, 4 avonden minimaal in de week. Maar na verloop van tijd heb ik de lat voor mezelf wat lager gelegd, je komt er gaande weg achter, wat hun tempo is, en ik wil dat ze het begrijpen en onthouden. Dus 1 les in de week de stof behandelen en de andere les de vragen behandelen. Dat werkte veel beter, voor hun en voor mij. Want ook hun hadden hun prive-leven en het is allemaal vrijwillig. En wat werkt dat fijn hier in Afrika. De jongens willen echt wat leren, staan voor alles open, ze betalen zelfs voor hun eigen boek en komen vrijwillig naar de les. Daar kunnen we in de Westerse Wereld wel eens een voorbeeld aan nemen. Een leraar overspannen de les uit sturen, wat een onzin eigenlijk. Wees blij dat je onderwijs kan volgen. Dus ik zie hier in Afrika echt wel een behoefte aan onderwijs. Dus wie weet, later als ik groot ben...


Best leuk al die berekeningen, maar wat kan je daar nu mee in Afrika? Ik heb gezien dat hier in Togo heel veel 'afval' uit de Westerse wereld wordt 'hergebruikt'. Heel veel auto's, koelkasten, TV's, stereo's en noem het maar op kan je hier terugvinden, wat ooit in Europa gebruikt werd. Neem bijvoorbeeld eens een kijkje in de container voor witgoed en elektra op een hedendaagse stort (of milieustraat), ik weet zeker dat veel van deze spullen naar Afrika worden verscheept. En vaak kan je de spullen gemakkelijk weer opknappen. Vaak is de electronica de boosdoener, dus als je een beetje handig bent kan je van alles repareren. Dus lessen in solderen zou wel heel mooi zijn.



Hoe kan ik ze leren solderen? Want, na alle theorie-lessen werd het wel eens tijd om wat praktijk gericht les te gaan geven. Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn vorige blog, ben ik een tijdje in Nederland geweest, daar heb ik wat onderzoek gedaan naar bouwpakketjes. Ik heb 5 verschillende bouwpakketjes uitgezocht, besteld en meegenomen naar Togo. Een elektrische dobbelsteen, een LED-looplicht, een geluidjes-machine, een geluids-versterker voor slechthorenden en een electronische stemvervormer. Na wat oefeningen met wat bedrading, zijn we begonnen met wat componenten te (de-)solderen van oude 'printkaarten'. Hierna hebben we de bouwpakketjes gemaakt. Op den duur mistte ik wat onderdelen, maar mijn broertje had deze toevallig gevonden en toevallig verstuurd naar Togo! Ook heeft hij de bouwpakketjes gesponsord, super!! Iedereen was blij met het resultaat, want alles werkte naar behoren. Dus wat heb ik nodig om les te kunnen geven? Eigenlijk niet zo veel; een klaslokaal, boeken en praktijk-middelen en tijd, veel tijd!




Naast al het werk en de lessen door de week, was het natuurlijk ook tijd voor ontspanning. Vorig weekend zijn we (weer) naar Ghana geweest. Eerst zijn we richting Cape-Coast gegaan. We gebruikten nu de "Troo-troo", busjes die van plaats naar plaats rijden, die net zo lang wachten met vertrek, totdat de busjes vol zitten. Vaak zijn dit oude bestelbusjes die ze zelf omtoveren tot personenvervoer (4 op een rij, 3 tot 6 rijen), dus je kan je voerstellen hoe je zit. Maar het mooie is, het is goedkoop; voor 5 dollar zit je 4 uur in de bus... Aangekomen in Cape-Coast, zijn we naar Elmina gegaan. Elmina is de eerste Europese nederzetting in West-Afrika, met de eerste kerk. Eerst waren de Portugezen hier de baas, maar na een tijdje de Hollanders (VOC). Elmina werd in eerste plaats gesticht voor het goud, maar na een tijd floreerde hier de slavenhandel. Miljoenen slaven werden vervoerd naar Haiti, Suriname, Amerika de Caribieen etc. Naar schatting 60 miljoen slaven werden verhandeld via het slavenkasteel te Elmina over een periode van meer dan 300 jaar. Heel apart om dan daar rond te lopen, te weten dat je voorouders hier mee te maken hadden. Een plakaat op het binnenplein van het slavenkasteel sierde de tekst over een predikant van Veere, die zeer geliefd was.



Na het slavenkasteel hebben we nog door het stadje rondgelopen. Echt een mooi oud stadje, met veel Europese invloeden, en een Nederlands kerhof. s'Avonds hebben we in Cape-Coast gegeten, kreeft, en overnacht. De volgende dag zijn we naar de canapee-walk gegaan. Touwbruggen tussen de boomtoppen van het regenwoud. Echt een leuke ervaring. En gelukkig waren de bruggen gebouwd door Canadezen... Daarna naar een aapjes opvangplek gegaan. Een Nederlands koppel heeft daar een heel leuk initiatief; ze vangen apen en andere dieren op, om ze weer uit te zetten. En ook de locals er bewust van te maken, dat ze niet alles moeten opeten. Want ze eten hier alles, behalve de lizards. Hierna hebben we lekker bitterballen gegeten (zelfgemaakt). De volgende dag zijn we naar Tema gegaan.



Tema is de havenplaats naast Accra, de hoofdstad van Ghana. Hier was de Logos Hope afgemeerd. De Logos Hope is net als de Africa Mercy een schip met als doel kennis, hulp en hoop te brengen over de hele wereld. Dit schip blijft meestal 2/4 weken in een haven liggen. Het schip is ongeveer hetzelfde, alleen waar wij ons hospitaal hebben, beschikken zij over een groot theater, een boekenwinkel en ruimtes waar ze evangeliseren. Het publiek komt daar echt naar het schip toe, ze wachten in lange rijen. Zij worden dan binnengeleid, krijgen een film over het schip te zien, er staat een brugsimulator (mooi!!!). Dan lopen ze de boekwinkel binnen. Hierin staan duizenden boeken, christelijke, kennis, strips enzovoorts, gewoon veel! Hierna lopen ze door een ruimte met muurschilderingen over het verhaal van de verloren zoon. Dat hadden ze heel mooi afgebeeld. Daarna ruimte voor koffie, thee en een praatje. Ik kan me voorstellen dat dit echt een attractie is voor de mensen over de hele wereld. In Europa barst het van de attractieparken, maar dat is niet overal zo, en niet iedereen kan dat betalen. We werden mooi rondgeleid en mochten mee-eten. De bemanning was erg jong, vergeleken met de Africa Mercy, want bij ons hebben de meeste al veel (werk)ervaring opgedaan. Het was erg fijn op de Logos Hope!



Hup, snel, met de taxi terug naar Togo. Snel naar de grens. Maar de lui bij de grens zijn hier zo langzaam en staan zo op hun strepen. Dus dat duurde en duurde. Snel naar de Seamans-Club. Eindelijk; de finale van het WK. Wat een spanning, maar helaas verloren. Een tweede plek is ook goed, als klein kikkerlandje! De week begon weer, ik werd wat ziek, maar ben nu weer beter. Dit weekend lekker de wacht aan boord. E-mail schrijven, bloggen en de laatste lessen voorbereiden. Nog 4 weken voordat we varen naar Durban, Zuid-Afrika. Ik heb er al zin en Suey ook. Suey gaat in een weeshuis werken voor Aids/Hiv kinderen en baby's. Zij zal de 0-3 jarigen onder haar hoede nemen, echt wat voor haar. Voordat we varen zal ik mijn anderhalve motor verkopen hier, dan heb ik weer wat centjes voor in ZA. Dan kan ik hopelijk transport kopen om daar Suey op te zoeken en een trip met haar te maken. Ik heb gezien dat ze daar een mooie stoomtrein hebben!



Ik hoop meer te groeien in mijn geloof, om sterker in mijn schoenen te staan. Gelukkig komen er binnenkort wat Nederlandse boeken en DVD's die ik kan bestuderen. Het is soms wel moeilijk. Maar ik voel dat ik van God een missie heb gekregen, en deze zal ik volharden voor hem. Ik heb geen baan meer, geen auto meer en mijn geld zie ik langzaam krimpen. Maar ik hoef niet bang te zijn. Ik heb bescherming, een leider en een vriend, dus waar maak ik me druk over???



Het gaat jullie allen goed, veel succes in deze hittegolf! Tot mails en blogs!

Blessings vanuit Togo, Michiel