De elektronica klas en Ghana

18 juli 2010 Lome, Togo

Hallo allemaal en welkom op mijn weblog!

Zoals jullie misschien al eerder hebben gelezen, geef ik les in Electro/Electronica. De klas bestaat uit 5 vrijwilligers uit Togo, Ghana en Nigeria. Op de maandag- en de woensdag avonden hebben we samen gezeten in de Crew Mess aan boord van de Africa Mercy. We zijn nu bijna aan het eind van de 'outreach' hier in Togo, dus volgende week hebben we de laatste les (21 juli). Ik zal de jongens missen en het gezellig samenzijn. Voor hun waren het goede (en soms moeizame, haha) lessen, maar voor mij was het 1 grote les. In deze blog ga ik zo een beetje schrijven over hoe het zo tot stand gekomen is, de lessen en het praktijkgedeelte; solderen. Ook schrijf ik nog over het laatste weekend in Ghana!



In februari 2010 zijn we begonnen in Togo. De eerste weken kwamen de eerste dagwerkers/vrijwilligers aan boord. Locals die ervaring op willen doen, mee willen helpen en zo wat kunnen verdienen in de vorm van een 'reisvergoeding'. Al snel waren er veel van deze jongens aan het werk in de machinekamer. Ze leren je snel kennen, want elke 'Jovo' ziet er zo anders uit. Ook je functie aan boord ontgaat ze niet. Dus al snel kwamen er wat jongens die een boek wilden hebben, of met vragen om iets te repareren. Ik had geen boeken voor het grijpen en was erg druk. Dit zette mij aan het denken; 'Zal ik les gaan geven', 'hoe doe ik dat' en 'dit wilde ik al een tijd doen'. Dus maar proberen om iets op te zetten, niets te verliezen toch?! Dus ik gevraagd aan de dagwerkers wie er interesse heeft in een cursus/lessen electro/electronica. Dus zijn we samengekomen om te vragen wat hun ongeveer in gedachte hadden. Ze wilden onderwezen worden en ze wilden een boek, die ze zelf wel wilden betalen. Maar hoe kom ik aan boeken?? Das nou toevallig, ik ging naar een trouwerij in Florida, USA, dus via Suzanne en haar ouders boeken besteld, en deze meegenomen vanuit de USA naar Togo, ik voel weer die zware tas als ik er aan denk...



Dus zo kon ik gaan beginnen aan de voorbereiding voor de lessen. En dan kom je er achter, wat zo normaal is als je lessen volgt en krijgt, zo een uitdaging het is om lessen te maken en te geven. Het materiaal; een klaslokaal, met whiteboard, TV, stoelen en tafels, en het moet ook nog een keer vrij zijn op 2 avonden en een beetje geschikte tijd. Gelukkig, gevonden; de Crew Mess, dus snel gereserveerd tot Augustus, de maandag en woensdagavond. Dan pennen, notitieboeken en whiteboardmarkers, gelukkig dat het schip dat heeft. Dan moet je een schema voor jezelf maken, wat wil je wanneer behandelen. Hoe deel je de lessen in? Internet weet veel, dus Googlen maar. Dan vind je van alles over les geven en dan vind je ook 1001 manieren om dit te doen. Maar een manier om les te geven aan 5 jongens uit Afrika, die veelal ouder zijn dan jezelf, dat staat er natuurlijk niet. Elke les toch maar weer de basis aangehouden; motiveren, leren en controleren. En voordat ik elke les begon, had ik een powerpoint presentatie gemaakt met voorbeelden en foto's, schema's enzovoort. Dat is een goede begeleiding. En het belangrijkste; je moet weten waar je over praat; en als je het niet weet, dan zoek je het op voor de volgende les.



In het begin van de lessen heb ik wel moeite gehad met alle voorbereidingen, en het nam veel tijd in beslag, 4 avonden minimaal in de week. Maar na verloop van tijd heb ik de lat voor mezelf wat lager gelegd, je komt er gaande weg achter, wat hun tempo is, en ik wil dat ze het begrijpen en onthouden. Dus 1 les in de week de stof behandelen en de andere les de vragen behandelen. Dat werkte veel beter, voor hun en voor mij. Want ook hun hadden hun prive-leven en het is allemaal vrijwillig. En wat werkt dat fijn hier in Afrika. De jongens willen echt wat leren, staan voor alles open, ze betalen zelfs voor hun eigen boek en komen vrijwillig naar de les. Daar kunnen we in de Westerse Wereld wel eens een voorbeeld aan nemen. Een leraar overspannen de les uit sturen, wat een onzin eigenlijk. Wees blij dat je onderwijs kan volgen. Dus ik zie hier in Afrika echt wel een behoefte aan onderwijs. Dus wie weet, later als ik groot ben...


Best leuk al die berekeningen, maar wat kan je daar nu mee in Afrika? Ik heb gezien dat hier in Togo heel veel 'afval' uit de Westerse wereld wordt 'hergebruikt'. Heel veel auto's, koelkasten, TV's, stereo's en noem het maar op kan je hier terugvinden, wat ooit in Europa gebruikt werd. Neem bijvoorbeeld eens een kijkje in de container voor witgoed en elektra op een hedendaagse stort (of milieustraat), ik weet zeker dat veel van deze spullen naar Afrika worden verscheept. En vaak kan je de spullen gemakkelijk weer opknappen. Vaak is de electronica de boosdoener, dus als je een beetje handig bent kan je van alles repareren. Dus lessen in solderen zou wel heel mooi zijn.



Hoe kan ik ze leren solderen? Want, na alle theorie-lessen werd het wel eens tijd om wat praktijk gericht les te gaan geven. Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn vorige blog, ben ik een tijdje in Nederland geweest, daar heb ik wat onderzoek gedaan naar bouwpakketjes. Ik heb 5 verschillende bouwpakketjes uitgezocht, besteld en meegenomen naar Togo. Een elektrische dobbelsteen, een LED-looplicht, een geluidjes-machine, een geluids-versterker voor slechthorenden en een electronische stemvervormer. Na wat oefeningen met wat bedrading, zijn we begonnen met wat componenten te (de-)solderen van oude 'printkaarten'. Hierna hebben we de bouwpakketjes gemaakt. Op den duur mistte ik wat onderdelen, maar mijn broertje had deze toevallig gevonden en toevallig verstuurd naar Togo! Ook heeft hij de bouwpakketjes gesponsord, super!! Iedereen was blij met het resultaat, want alles werkte naar behoren. Dus wat heb ik nodig om les te kunnen geven? Eigenlijk niet zo veel; een klaslokaal, boeken en praktijk-middelen en tijd, veel tijd!




Naast al het werk en de lessen door de week, was het natuurlijk ook tijd voor ontspanning. Vorig weekend zijn we (weer) naar Ghana geweest. Eerst zijn we richting Cape-Coast gegaan. We gebruikten nu de "Troo-troo", busjes die van plaats naar plaats rijden, die net zo lang wachten met vertrek, totdat de busjes vol zitten. Vaak zijn dit oude bestelbusjes die ze zelf omtoveren tot personenvervoer (4 op een rij, 3 tot 6 rijen), dus je kan je voerstellen hoe je zit. Maar het mooie is, het is goedkoop; voor 5 dollar zit je 4 uur in de bus... Aangekomen in Cape-Coast, zijn we naar Elmina gegaan. Elmina is de eerste Europese nederzetting in West-Afrika, met de eerste kerk. Eerst waren de Portugezen hier de baas, maar na een tijdje de Hollanders (VOC). Elmina werd in eerste plaats gesticht voor het goud, maar na een tijd floreerde hier de slavenhandel. Miljoenen slaven werden vervoerd naar Haiti, Suriname, Amerika de Caribieen etc. Naar schatting 60 miljoen slaven werden verhandeld via het slavenkasteel te Elmina over een periode van meer dan 300 jaar. Heel apart om dan daar rond te lopen, te weten dat je voorouders hier mee te maken hadden. Een plakaat op het binnenplein van het slavenkasteel sierde de tekst over een predikant van Veere, die zeer geliefd was.



Na het slavenkasteel hebben we nog door het stadje rondgelopen. Echt een mooi oud stadje, met veel Europese invloeden, en een Nederlands kerhof. s'Avonds hebben we in Cape-Coast gegeten, kreeft, en overnacht. De volgende dag zijn we naar de canapee-walk gegaan. Touwbruggen tussen de boomtoppen van het regenwoud. Echt een leuke ervaring. En gelukkig waren de bruggen gebouwd door Canadezen... Daarna naar een aapjes opvangplek gegaan. Een Nederlands koppel heeft daar een heel leuk initiatief; ze vangen apen en andere dieren op, om ze weer uit te zetten. En ook de locals er bewust van te maken, dat ze niet alles moeten opeten. Want ze eten hier alles, behalve de lizards. Hierna hebben we lekker bitterballen gegeten (zelfgemaakt). De volgende dag zijn we naar Tema gegaan.



Tema is de havenplaats naast Accra, de hoofdstad van Ghana. Hier was de Logos Hope afgemeerd. De Logos Hope is net als de Africa Mercy een schip met als doel kennis, hulp en hoop te brengen over de hele wereld. Dit schip blijft meestal 2/4 weken in een haven liggen. Het schip is ongeveer hetzelfde, alleen waar wij ons hospitaal hebben, beschikken zij over een groot theater, een boekenwinkel en ruimtes waar ze evangeliseren. Het publiek komt daar echt naar het schip toe, ze wachten in lange rijen. Zij worden dan binnengeleid, krijgen een film over het schip te zien, er staat een brugsimulator (mooi!!!). Dan lopen ze de boekwinkel binnen. Hierin staan duizenden boeken, christelijke, kennis, strips enzovoorts, gewoon veel! Hierna lopen ze door een ruimte met muurschilderingen over het verhaal van de verloren zoon. Dat hadden ze heel mooi afgebeeld. Daarna ruimte voor koffie, thee en een praatje. Ik kan me voorstellen dat dit echt een attractie is voor de mensen over de hele wereld. In Europa barst het van de attractieparken, maar dat is niet overal zo, en niet iedereen kan dat betalen. We werden mooi rondgeleid en mochten mee-eten. De bemanning was erg jong, vergeleken met de Africa Mercy, want bij ons hebben de meeste al veel (werk)ervaring opgedaan. Het was erg fijn op de Logos Hope!



Hup, snel, met de taxi terug naar Togo. Snel naar de grens. Maar de lui bij de grens zijn hier zo langzaam en staan zo op hun strepen. Dus dat duurde en duurde. Snel naar de Seamans-Club. Eindelijk; de finale van het WK. Wat een spanning, maar helaas verloren. Een tweede plek is ook goed, als klein kikkerlandje! De week begon weer, ik werd wat ziek, maar ben nu weer beter. Dit weekend lekker de wacht aan boord. E-mail schrijven, bloggen en de laatste lessen voorbereiden. Nog 4 weken voordat we varen naar Durban, Zuid-Afrika. Ik heb er al zin en Suey ook. Suey gaat in een weeshuis werken voor Aids/Hiv kinderen en baby's. Zij zal de 0-3 jarigen onder haar hoede nemen, echt wat voor haar. Voordat we varen zal ik mijn anderhalve motor verkopen hier, dan heb ik weer wat centjes voor in ZA. Dan kan ik hopelijk transport kopen om daar Suey op te zoeken en een trip met haar te maken. Ik heb gezien dat ze daar een mooie stoomtrein hebben!



Ik hoop meer te groeien in mijn geloof, om sterker in mijn schoenen te staan. Gelukkig komen er binnenkort wat Nederlandse boeken en DVD's die ik kan bestuderen. Het is soms wel moeilijk. Maar ik voel dat ik van God een missie heb gekregen, en deze zal ik volharden voor hem. Ik heb geen baan meer, geen auto meer en mijn geld zie ik langzaam krimpen. Maar ik hoef niet bang te zijn. Ik heb bescherming, een leider en een vriend, dus waar maak ik me druk over???



Het gaat jullie allen goed, veel succes in deze hittegolf! Tot mails en blogs!

Blessings vanuit Togo, Michiel